دولت راستگویان باید با دقت هرچه بیشتر پای در مسیر فعالیتهای داخلی و روابط خارجی گذاشته و مراقب باشد تا این "افراد و رسانه های ولایتمدارتر از ولی فقیه" را به این نتیجه نرساند که "سقوط دولت ضروری است". هرچند که البته دولت راستگویان نشان داده است که توانایی خوبی در تعامل با گروههای مختلف از اصلاح طلب افراطی تا اصولگرای دوآتشه دارد اما...
نکات پرس/ عباس جلالی: دولت یازدهم به ریاست شیخ حسن روحانی دولتی است که ضعیف ترین رأی تاریخ جمهوری اسلامی را دارد و رئیس آن تنها با اختلاف 7/0 درصد به ریاست جمهوری رسیده است.
رد صلاحیت های انتخابات 92 که دو گزینه اصلی یعنی اکبر هاشمی رفسنجانی و اسفندیار رحیم مشایی را نیز از گردونه رقابت خارج کرد، مزید بر علت شد تا تلاطم و سرگردانی رأی بیش از پیش نمایان شده و با ایجاد یک رقابت نزدیک بین سه کاندیدای اصلی یعنی سعید جلیلی، باقر قالیباف و حسن روحای منجر به رأیی بسیار ضعیف برای دولتی شود که بر سر کار آمد.
شرایط خاص انتخابات 92 و ترکیب کاندیداها، علی الخصوص در مقایسه با دولت دولت نهم و دهم، کار را برای هرکسی که موفق به کسب آرای مردم می شد، سخت کرده بود.
از یک سو تلاش و سخت کوشی دولت های نهم و دهم که در چشم مردم به عنوان "دولت خستگی ناپذیر" شناخته شده بود و از سوی دیگر آزادی بیان افراطی که در طی دولت نهم و دهم به وجود آمد و باعث شد که این "دولت خستگی ناپذیر" آماج شدیدترین حمله ها قرار گیرد، بی شک کار را برای دولت بعد از خود سخت می کرد.
دولت یازدهم با استقرار در پاستور، شروع به پیمودن مسیری دقیقا بر خلاف مسیر دولت قبلی نمود. در حالی که دولت قبلی در عرصه خارجی به عزت و اقتدار، مقاومت، باج ندادن به دولت های استعماری و دیپلماسی عمومی با حضور فیزیکی و معنوی در عمق کشورهای مستقل نظیر برخی کشورهای آمریکای جنوبی به منظور ایجاد جبهه ضداستکباری می اندیشید، دولت جدید از ابتدا ضمن قطع رابطه نسبی با کشورهای این جبهه جدید ضداستکباری، به امتیازدهی به اروپا و آمریکا پرداخت و تلاش کرد تا ضمن معرفی خود به عنوان دولت قهرمان و عامل برقراری ارتباط ایران و آمریکا، مشکلات داخلی را نیز به وسیله این مذاکرات و با رفع برخی تحریمها حل کند.
در عرصه داخلی نیز دولت یازدهم در تلاش است تا با تقویت بنگاههای اقتصادی خصوصی کلان و تقویت سرمایه داری و سرمایه داران، از تلاطم اقتصادی که در اواخر دولت دهم و روزهای منتهی به انتخابات با هدف بهره برداری انتخاباتی به وجود آمده بود، بکاهد و خود را "دولت معیشتی" معرفی کرده و بدین وسیله جای خود را در دل قشرهای ضعیف تر جامع نیز باز کند.
اما در این بین، دولت یازدهم با چند مشکل اساسی روبروست که می توان به پاشنه آشیل دوست تبدیل شده و حتی شرایط سقوط زودهنگام دولت را نیز قبل از رسیدن به خرداد 96 آماده کند.
شاید بتوان به عنوان اولین و مهمترین مسأله در این بین، "عملکرد احمدی نژاد" را معرفی کرد. آنچنانکه مرحوم حبیب الله عسکراولادی پس از انتخابات ریاست جمهوری 92، در گفتگو با فارس گفته بود که ریاست جمهوری بعد از احمدی نژاد کار بسیار سختی است.
احمدی نژاد عملا دولت را بین مردم و علی الخصوص بین توده های محروم و مستضعف جامعه آورد و تلاش هشت ساله فراوانی کرد تا ضمن کاستن از فاصله دولت و مردم، چهره واقعی از یک نظام "اسلامی" را به مردم نشان دهد. دیدارهای مردمی، سفرهای استانی، پاسخگویی های سریع به کوچکترین درخواستها و نامه های مردم از دورترین نقاط کشور، از اقداماتی بود که ضمن بالا بردن توقع مردم از دولت، شاید کار ریاست جمهوری را برای هرکسی که بعد از احمدی نژاد قصد ریاست جمهوری داشت سخت میکرد و این دقیقا نقطه ضعفی است که در شخصیت حسن روحانی که در یک فضای نخبگانی و اشراف گرایانه سیر می کند به وضوح دیده می شود.
از سوی دیگر، همکاری اصولگرایان و اصلاح طلبان در تلاش برای تضعیف و تخریب دولت دهم به خصوص در دوسال آخر، دلیل خوبی شد تا در این فضا، رسانه ها بصورت افسارگسیخته ای به دولت دهم حمله کرده و هر روز موجی از اتهامات و اخبار غیرمستند بر علیه دولت احمدی نژاد منتشر شود.
در این فضا، آنچه بیش از همه اهمیت یافت، جسور شدن رسانه ها و نوعی افسارگسیختگی رسانه ای است که حتی رشد قارچ گونه سایتهای حامی دولت راستگویان نیز بی شک نخواهد توانست که بر انتقادات صریح و بی پرده این رسانه ها بر دولت راستگویان سرپوش بگذارد و آنرا در میان سروصدای به به و چه چه رسانه های زنجیره ای و نوظهور حامی دولت گم کند.
در روزهای اخیر و پس از اعمال تحریم های اخیر آمریکا علیه کشورمان که نشان واضح ومبرهنی از عهدشکنی آمریکایی‌ها و بازی خوردن دولت راستگویان توسط طرف غربی بود که سکوت رسانه ها و سیاسیون شکسته و کم کم زبان انتقاد آمیز آنان باز شده است.
آنها که تاکنون به دلیل حمایت ظاهری رهبر انقلاب از مذاکرات هسته ای دولت یازدهم، زبان در کام کشیده بودند، این روزها جری تر شده و شروع به انتقاد شدید از مذاکرات هسته ای کرده و دولت راستگویان را اندک اندک در تنگنا قرار می دهند.
درز این انتقادات به صدا و سیما و صحبتهای صریح و آشکار صداوسیما درباره عهدشکنی آمریکا و لزوم قاطعیت بیشتر دولت نیز نشان می دهد که ممکن است سیاست کلی نظام نیز بر قطع حمایت از امتیازدهی های بی حد و حصر دولت راستگویان به غرب بوده و همین مسأله سبب آزادی عمل بیشتر منتقدان دولت یازدهم در انتقاد از دولت شده است.
سیاسیون و علی الخصوص رسانه های کشور ما نشان داده اند که حتی در زمانی که رهبری انقلاب به شدت از رئیس جمهور سابق به دفاع می پرداخت و با الفاظی همچون "زنده کردن آرمانهای انقلاب و همه چیزهایی که ما از امام(ره) آموختیم از روزی که این دولت نهم و دهم بر سر کار است تا امروز" دولت را هم از لحاظ عملکردی و هم از لحاظ گفتمانی حمایت می کرد، قابلیت شدیدترین حمله ها به دولت و منحرف، فراماسون، بهایی، غرب گرا و... خواندن آنرا را داشته و از هیچ تلاشی برای سقوط آن فروگذار نکردند.
لذا این سیاسیون و رسانه های وابسته به آنان، این استعداد را نیز خواهند داشت که دولتی که علیرغم سخنان صریح مقام معظم رهبری در عدم اعتماد به غرب و لزوم مقاومت، ایستادگی و تقویت ساخت درونی نظام، روز به روز در حال باج دهی بیشتر و دادن امتیازات بی حد و حصر به غرب و فراموش کردن مسائل داخلی مملکت است را نیز با چالش های جدی مواجه کرده و شاید از سال دوم این دولت به بعد، تمام تلاش خود را برای سقوط این دولت به کار بندند.
لذا دولت راستگویان باید با دقت هرچه بیشتر پای در مسیر فعالیتهای داخلی و روابط خارجی گذاشته و مراقب باشد تا این "افراد و رسانه های ولایتمدارتر از ولی فقیه" را به این نتیجه نرساند که "سقوط دولت ضروری است". هرچند که البته دولت راستگویان نشان داده است که توانایی خوبی در تعامل با گروههای مختلف از اصلاح طلب افراطی تا اصولگرای دوآتشه دارد و ضمن درک این خطر، از عواقب این ندانم کاریها، به خوبی آگاه است.
منبع: bgh.ir
